Ο αρχαιολογικός χώρος της Περιστεριάς ανασκάφηκε από τους καθηγητές Σπυρίδωνα Μαρινάτο και Γεώργιο Κορρέ. Πρόκειται για το πλουσιότερο κέντρο της δυτικής Πελοποννήσου κατά την πρώιμη μυκηναϊκή περίοδο. Ο λόφος της Περιστεριάς είναι φυσικό οχυρό καθώς οι τρεις πλαγιές του είναι απότομες και έχει ομαλή πρόσβαση μόνο από τη νότια πλευρά. Συμπληρωματικά, οχυρωματικός περίβολος προστατεύει τον λόφο με τους θολωτούς τάφους και τα οικιστικά κατάλοιπα. Η Περιστεριά είναι ευρύτερα γνωστή για τα πλούσια κτερίσματα των ταφικών μνημείων, πολλά από τα οποία αποτελούν έργα τέχνης από χρυσό και ημιπολύτιμους λίθoυς με σαφείς μινωϊκές επιδράσεις. Η Περιστεριά έφθασε στο απόγειο της ακμής της κατά την πρώιμη μυκηναϊκή περίοδο (17ος/16ος αι. π.Χ.) και μέχρι τον 15ο αι. π.Χ. Στη συνέχεια μετατράπηκε σταδιακά σε ένα απλό πόλισμα ενώ ένα άλλο κέντρο στην περιοχή της Μουριατάδας, που ενδεχομένως ταυτίζεται με την ομηρική Αμφιγένεια, άρχισε να ισχυροποιείται. Ωστόσο, στοιχεία κατοίκησης στην Περιστεριά διαπιστώνονται κατά την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή περίοδο. Πολύ κοντά στην Περιστεριά και τη Μουριατάδα, η Κυπαρισσία αποτελεί τόπο διαχρονικής κατοίκησης, ήδη από τα προϊστορικά χρόνια. Μετά το 369 π.Χ., ως επίνειο της Μεσσήνης, φτάνει στη μεγαλύτερή της ακμή. Σε αυτό συνέβαλαν οι εμπορικές και οικονομικές επαφές της πόλης με τα νησιά του Ιονίου και την Ιταλία. Η λατρεία των θεών Διονύσου, Απόλλωνα και Αθηνάς Κυπαρισσίας στην πόλη δηλώνεται από τον Παυσανία και από απεικονίσεις στα νομίσματά της. Έδρα επισκόπου από τον 4ο αιώνα μ.Χ. μετονομάζεται σε Αρκαδία ή Αρκαδιά τον 7ο ή 8ο αιώνα, όταν, υπό την πίεση των επιδρομών των Σλάβων, πλήθη Αρκάδων προωθούνται στα μέρη αυτά. Το 1135 ο άραβας γεωγράφος Edrisi την περιγράφει ως μεγάλη και πολυάνθρωπη πόλη με πολυσύχναστο λιμάνι. Η τύχη της αλλάζει το 1205 με την κατάληψη της Μεσσηνίας από τους Φράγκους. Το βυζαντινό κάστρο με τμήματα αρχαιότερων λιθοδομών ανακατασκευάζεται τότε ριζικά. Η διαδρομή συνεχίζει προς τα Φιλιατρά, με στάση στον αποκατεστημένο πλέον βυζαντινό ναό της Ανάληψης και τελειώνει στους Χριστιάνους, έναν μικρό οικισμό στο μέσο του οποίου δεσπόζει ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Πρόκειται για εξέχοντα βυζαντινό ναό του οκταγωνικού τύπου, από τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα, που κτίστηκε πιθανώς ως επισκοπική εκκλησία της νεοσυσταθείσας από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνό Αρχιεπισκοπής Χριστιανουπόλεως.