Τα χωριά της κοιλάδας του Νέδοντα, η Αρτεμισία, η Αλαγονία, η Νέδουσα, οι Πηγές, το Καρβέλι και ο Λαδάς, καταλαμβάνουν το βορειοανατολικό τμήμα του νομού Μεσσηνίας. Κύριο χαρακτηριστικό του γεωγραφικού τους αναγλύφου είναι η κυριαρχία του ορεινού όγκου του Ταϋγέτου. Αναφέρονται ως Πισινοχώρια από την εποχή που υπάγονταν στη Λακωνία και κατά τους Λάκωνες βρίσκονταν «πίσω» από το διάσελο του Ταϋγέτου. Η περιοχή, που υπαγόταν στην αρχαία Δενθελιάτιδα, αποτελούσε σύνορο μεταξύ της Μεσσηνίας και της Λακωνίας. Εκεί βρισκόταν το ιερό της Αρτέμιδος Λιμνάτιδος το οποίο οι αρχαίες πηγές συνδέουν με την έναρξη των Μεσσηνιακών πολέμων. Στα βυζαντινά χρόνια εποικίστηκε από τους Σλάβους Μηλιγγούς, οι οποίοι σταδιακά εξελληνίστηκαν. Έμειναν μόνο τα σλάβικα τοπωνύμια (Σίτσοβα, Τσερνίτσα, Αναστάσοβα) που, παρά τις μετονομασίες των οικισμών, διατηρούνται ακόμα ζωντανά στους ντόπιους. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η περιοχή της Αλαγονίας, τόσο λόγω της δυσπρόσιτης ορεινής γεωμορφολογίας της, όσο και λόγω της μαχητικότητας των κατοίκων, θεωρήθηκε «καταφύγιο» και ανέπτυξε αξιόλογη θρησκευτική και εκπαιδευτική δράση. Μαζί με τα χωριά της Έξω Μάνης, η Αλαγονία έπαιξε σημαντικό ρόλο στον αγώνα κατά της οθωμανικής δουλείας. Η ίδρυση αρκετών μοναστηριών από τον 16ο αιώνα και κυρίως η σχολή που λειτούργησε από το 1712 στη μονή του Αγ. Ιωάννη Προδρόμου στο Μελέ της Αρτεμισίας μαρτυρούν σχετική ελευθερία και προσπάθεια πολιτιστικής ανάπτυξης. Η διαδρομή καταλήγει στην ιστορική μονή Βελανιδιάς, σημείο έναρξης της επανάστασης του 1821 και της απελευθέρωσης της Καλαμάτας από τον οθωμανικό ζυγό.